Opeens komt de droom tot leven
Daar staan we dan, in het centrum van Vilnius. Het publiek in de winkelstraat kleurt langzaam roze, de menigte om ons heen groeit gestaag. De sfeer is licht gespannen, maar optimistisme voert de boventoon. Ballonnen met de tekst We are Orlando worden uitgereikt, regenboogvlaggetjes ook. Spandoeken worden uitgerold, muziek zwelt aan. Vilnius maakt zich klaar voor de March for Equality van de Baltic Pride. En wij zijn erbij.
Nog geen week na de aanslag op de bezoekers van gayclub Pulse in Orlando staan wij alweer feest te vieren. Het geeft een ongemakkelijk, maar bovenal trots gevoel. Meer dan ooit tevoren voel ik me onderdeel van de LGBTI community; een community die wereldwijd nog steeds moet vechten voor haar rechten. Ik ben er weliswaar onderdeel van, maar nog nooit eerder voelde ik dit ook. Het klinkt haast naïef om toe te geven, maar dit gevoel is echt nieuw voor mij. Thuis in Amsterdam voel ik me veilig en geaccepteerd. Voel ik geen belemmeringen om te zijn wie ik ben en ervaar ik hoe het is om te leven in tolerant land. Tenminste, in vergelijking met vele andere plekken op de wereld waar het belabberd gesteld is met LGBTI rechten en leefomstandigheden.
Eerdere edities van de Baltic Pride zijn bruut verstoord door protesterende menigtes. De March for Equality is in voorgaande jaren bekogeld met eieren en glaswerk, en uiteengedreven door demonstranten. Dat maakt onze deelname aan de march behoorlijk spannend. De bewapende politieagenten die – al dan niet verdekt – staan opgesteld langs de route dragen bij aan dat gevoel. Om ons heen verzamelen zich ook de officials. Ministers en ambassadeurs uit allerlei Europese landen lopen mee in de march. Uit saamhorigheid, maar ook omdat ze weten dat alleen hun aanwezigheid ervoor zorgt dat de beveiliging van de march wordt opgevoerd. Of überhaupt aanwezig is.
De menigte komt in beweging en juist op dat moment breekt de zon door. De eerste meters die we lopen voel ik de spanning opbouwen, niet wetend hoe alle toeschouwers – die inmiddels in grote getalen aan de kant van de weg staan – gaan reageren. Maar met iedere stap die we zetten ebt dat gevoel weer weg. Er wordt naar ons gezwaaid, gelachen. Jonge gezinnen met kleine kinderen sluiten spontaan aan en zwaaien enthousiast met regenboogvlaggetjes. De sfeer is gemoedelijk. Het handjevol demonstranten dat leuzen scandeert (die ik gelukkig niet versta) valt in het niet bij de 3.000 mensen die vrolijk marcheren door de hoofdstraat van Vilnius.
En dan ineens dringt het tot me door. De droom die we met de Give a Damn circle hebben geformuleerd, komt om mij heen tot leven. Wat tot dan toe enkel een tekst was, beleef ik nu in werkelijkheid. Ik ervaar wat het effect is van onze steun en die van de mee-marcherende officials. Samen hebben we het mogelijk gemaakt om voor het eerst in de geschiedenis van de Baltic Pride een vreedzame mars te realiseren. Wij hebben een bijdrage mogen leveren, letterlijk en figuurlijk, aan het creëren van kansen voor LGBTI’s in de Baltische Staten. We hebben geholpen de organisatie én de mensen waar zij voor opkomt in hun kracht te zetten. Deze ervaring en dat gevoel vergeet ik nooit meer. En meer dan ooit tevoren besef ik: dit wil ik doorgeven. Dit gevoel, deze ervaring, deze inspiratie. En zo ontstond terplekke de drive om ook andere LGBTI’s te inspireren een bijdrage te leveren aan hun eigen community, wereldwijd. Want dat is nog steeds hard nodig. Laten we samen een verschil maken en dromen van anderen tot leven brengen. Let’s give a damn!
Vera Peerdeman
Give a Damn Foundation
PS. Hoe feestelijk en vreedzaam de March for Equality ook is geweest, er is nog ontzettend veel werk aan de winkel voor LGBTI rechten in Litouwen. Op 28 juni bereikte ons het zorgelijke bericht dat same-sex koppels niet als familie erkend worden door de Litouwse overheid. Lees hier meer.
De reis naar de Baltic Pride heeft het bestuur op eigen kosten gemaakt.